Overdenking bij wat wij noemen:

 “Oudejaar”

Een jaar is weer ten einde, althans zo denken wij!

Zó zegt het tenminste de kalender.

Maar is het jaar wel ten einde?

Want het leven, het nieuwe leven.

Dát begint pas in de lente.

Dan ontluikt en ontknopt het pas.

Dan pas gaat het groeien en bloeien.

In de zomer komt het tot volle wasdom.

De herfst, da’s de oogsttijd, maar

begint ook de veroudering.

De winter staat voor de rust en de dood.

De dood die toch weer leven in zich heeft.

Dat leven komt pas in maart.

En niet op de eerste januari.

De “ouden” wisten dit al lang.

De namen van vele maanden zijn veranderd.

De Romeinen hebben dit gedaan!

Hun goden, keizers en generaals

wilden zich zó vereeuwigen.

Maar in ‘sept’-tember kunnen we nog de zeven lezen.

Oktober was de achtste maand.

November was de negende, u herkent het ‘nove’ of de ‘neuf’

En december was niks meer dan de tiende maand, de ‘diez’.

Van het decimale, weet u nog wel?

In wat wij nu noemen februari, de schrikkelmaand.

Dan volgt pas de eventuele afrekening.

Met één dag erbij desnoods.

Om alles weer gladjes te laten verlopen.

Mensen waar zijn we mee bezig?

Zelfs de tijden hebben we dus al vroeg naar ‘onze’ hand gezet!

Silvia Videler “oudejaar” 2007

Home