Frankrijk

(er wonen alleen 60 miljoen Fransen en dat is soms best jammer)

Frankrijk als vakantiebestemming is zeker voor de gemiddelde Nederlandse vakantieganger een wel heel erg ‘dubbel’ gegeven. Op de inwoners van Frankrijk wordt soms nog meer ‘afgegeven’ als op de ‘nationale hobby’ van Nederland: het ‘afgeven’ op Duitsers. Je kunt zeggen wat je zeggen wilt van die Duitsers, maar die kun je tenminste nog verstaan. Dat zal de gedachte zijn van menige Nederlander al of niet met een ‘sleurhut’ achter zijn auto op weg naar de uitverkoren vakantiebestemming. Want laten we eerlijk zijn, we kloppen ons toch maar al te graag op de borst om onze vermeende talenkennis? Nou, onze algemene kennis van de Franse taal is diepbedroevend tot veelal nihil! Dat dan nog eens samengenomen met het onweerlegbare feit dat de gemiddelde Fransman weinig tot niet genegen is om ook maar een ‘woord over de grens’ te spreken … et voilá: dan is er sprake van een groot probleem!

Nou moet ik eerlijk toegeven, de Franse taal is een voor ons ‘wezensvreemde’ taal. Nederlands is een Germaanse taal en dat zijn het Duits en het Engels in wezen dus ook! Daar komt nog bij dat de Germaanse talen van ‘achter uit de mond’ worden gesproken en het Frans, wat een Romaanse taal is, spreekt men van ‘voorin de mond,’ voorwaar een heel verschil. Een Nederlander die dat gevoel niet kent en toch probeert een paar woordjes Frans te spreken komt echt over als een ‘lompe boer’ zonder enig gevoel, ‘boers’ en onbeholpen. Het klinkt hard, maar zo ervaren dat nu eenmaal een groot aantal Fransen.

Buberel Moon Mountain Vineyards

Want de Fransen hebben namelijk heel weinig inlevingsvermogen voor en in alles wat niet Frans is! Voeg daarbij een paar hele grote ‘scheppen’ puur chauvinisme en een redelijke lading superioriteitsgevoel en stel dát dan tegenover de Nederlandse houding van: “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!” Dat is dus vragen om moeilijkheden en botsingen. Zeker als je een paar woorden Frans spreekt ontstaat er al gauw een discussie en laat ik die nou regelmatig met glans winnen. Kijk, dat kunt ú ook! Het gaat als volgt en uw succes is gegarandeerd! Zo heb ik bovenaan een kaartje getekend van Frankrijk en dat kaartje heb ik in de loop der jaren redelijk goed leren tekenen, tot en met op de achterkant van een bierviltje aan toe. Het is mijn ‘grote troef’ wanneer ik een Fransman of Française ontmoet die weer eens staat te pochen op hun culturele erfgoed en dergelijke. Of bezig is te bluffen over hun prachtige taal die ze nog steeds als een wereldtaal zien, hetgeen al ‘jaáááren’ achterhaald is. Dan kom ik met mijn geheime wapen! De landkaart van Frankrijk! De kunst is natuurlijk om extra grote lijnen of grote ronde cirkels te trekken en een beetje té grote kruisjes te zetten. Overdrijf maar lekker dat doen de ‘Fransozen’ namelijk ook zo graag!

Let op:

Ik begin ze dan minzaam te vertellen dat Frankrijk eigenlijk Frankrijk niet meer is. Dat de “Grandeur” er al lang af is.

Dan heb je ze al aardig op stoom!

Dan ga je stellen dat je het op de achterkant van een bierviltje kan bewijzen, zonder enig probleem!

Het snuiven kan beginnen!

Het noordwestelijke gedeelte van Frankrijk, zeg maar het Département du Nord is vroeger geheel Vlaams geweest. Vroeger … ja, vóór Louis de 14^e. Die heeft letterlijk met dwang dit gebied doen verfransen. De grap is dan om een ruime cirkel rond dat gebied te trekken en te stellen dat ‘Lowieke’ de 14e met dwang dit Vlaamse gebied heeft verfranst maar dat de inwoners in wezen gewoon Vlamingen zijn en geen ‘Fransozen.’

De wenkbrauwen gaan al duidelijk omhoog!

Dan schuif je naar de zogenaamde ‘bovenneus’ van de kaart, het gebied van Normandië. Teken een ‘ietsje’ te grote cirkel dan strikt noodzakelijk is en stel dat de Fransen zó goed zijn in geschiedenis en dat ze dus ongetwijfeld op de hoogte zijn van het feit dat hier geen Fransen wonen, maar nazaten van de Noormannen!

Als u goed kijkt ziet u ze al gaan blazen en stoom komt uit de beide oortjes!

Dan gaat u met de pen naar de ‘echte neus’ van Frankrijk: Bretagne. Heel fijntjes stelt u dat dit geen Fransen zijn maar Bretonners, met een eigen taal, zelfs van Keltische oorsprong en dat zelfs een ‘blinde’ het verschil kan zien met Bretagne en rest van Frankrijk. Daar in Bretagne is het: schoner, netter, properder en opgeruimder dan in de rest van de republiek en dat is een vaststaand feit!

Ondertussen zijn uw Franse opponenten al aardig bezig een verhoogde bloeddruk te creëren!

U zakt nu verder af naar de Spaanse grens, de streek rond Biarritz. Wederom tekent u een (te) grote cirkel en ‘stel’ dan naar waarheid dat dit eigenlijk Baskenland is, bevolkt door Basken, wat absoluut geen Fransen zijn, met een eigen taal en cultuur!

De verhoogde bloeddruk is inmiddels duidelijk zichtbaar!

Dan gaat u naar de andere kant van de Pyreneeën, de streek bij Perpignan en omstreken en wederom maakt u een grote, ‘ruimhartige’ haal rond deze streek en u stelt simpelweg dat dit gebied bewoond wordt door Catalanen. Hetgeen overigens helemaal waar is!

U doet er nu goed aan uw opponent wat levensruimte te geven!

Dan gaat u een stukje langs de kust tot aan de Italiaanse grens en u omcirkelt de hele Côte d’Azur. U maakt dan met ‘gezag’ gewag van het feit dat dit gebied al vanouds bewoond wordt door Occetaniërs, verwant aan de Corsicanen. Een weliswaar Romaans volk maar met duidelijke Italiaanse inslag en zeker niet-Frans!

De kans is groot dat ze nu gaan’ rollen’ met hun ogen!

Dan weer met de pen naar boven, naar het noordoostelijke deel, wat wij kennen als Elzas-Lotharingen. Een ferme, ruime cirkel en u verwijst fijntjes naar de Eerste Wereldoorlog toen dit gebied Duits was en dat Frankrijk dit simpelweg gestolen heeft.

Nu wordt het gevaarlijk, misschien kunt u beter zeggen dat het gebied is toegevoegd!

Maar de hartkleppen van uw toehoorder hebben nu dringend behoefte aan enige bijstelling!

“Ha ha,” de marteling is nog niet klaar. In het midden en zuidelijke gebied van Frankrijk maakt u een grote cirkel en u stelt met uw meest onschuldige gezicht dat u al meerdere malen heeft vernomen dat de Fransen dit zelf het: ‘Quartier Vide’ of wel het lege gebied noemen (weinig bevolkt en met veel leeggelopen dorpjes).

Als er nu een dokter in het café aanwezig is zal dat wel zo prettig zijn voor uw toehoorders!

Eiffeltoren

Natuurlijk maak je zo’n verhaal goed en vakkundig af en je wijst op de kaart Parijs aan, halverwege het bovenste gedeelte. U stelt dan dat u onlangs daar nog eens bent wezen kijken en dat het u wederom verbaasde, midden in Europa een stad te vinden, die bijna uitsluitend bewoond lijkt te worden door Noord-Afrikanen en zwarte Afrikanen, zoals: Algerijnen, Marokkanen, Tunesiërs, Malinezen, Senegalezen, Mauretaniërs, lui uit Niger, Tsjaad, Burkina Faso, Ivoorkust enz. enz. Allemaal vroegere Franse koloniën, waarvan miljoenen mensen zijn uitgeweken naar Frankrijk. Inderdaad, Parijs en omgeving wordt nu voor een zeer groot deel bevolkt door deze ‘immigranten.’ Die schijnen trouwens ook nog graag auto’s in brand te steken!

Om het maar eens in goed Nederlands te zeggen: “U heeft ze nu helemaal plat!”

Het nummer voor de ambulance in Frankrijk moet u wel even van tevoren noteren, dat is geen 112!, maar misschien heeft een ander het al vóór u gedaan! U bent in ieder geval verder verlost van het ‘chauvinistisch gebral en Franse blabla.’

Jardin du Luxembourg – Parijs

Nog even een paar woorden over de taal. Wat heb ik me soms geërgerd. Heb ik me daar suf zitten te leren op die Franse taal en de eerste de beste keer vroeg ik eens in perfect Frans om een vuurtje. Dat ging zo: “Monsieur, excusez moi, est-ce que vous avez un feu pour moi, s’il vous plait!” “Perfect,” zult u zeggen, als u Frans geleerd heeft! “Fout!, helemaal fout!” In de praktijk gaat het zo: “T’a feu” en da’s alles! Of u wilt samen twee glazen rode wijn bestellen en volgens het lesboekje en die Franse ‘schoolfreak’ van uw oude school zegt u dus netjes: “Garçon, avez-vous deux vin rouges pour nous s’il vous plait?” “Weer hartstikke fout!” Ja, grammaticaal wellicht goed, maar iedereen hoort gelijk dat u een buitenlander bent. Zeg gewoon: “Deux ballons rouge,” letterlijk: twee rode ballonnen!, kelner blij en u wordt sneller geholpen!, opgelost!

Nog wat tips voor de praktijk. Als u nou eens weer met de ‘sleurhut’ naar Frankrijk gaat zonder al die kilo’s ingeslagen aardappelen van onze eigen Aldi en dergelijke, maar u gaat lekker uit eten. Let dan wel op dat een beetje Frans restaurant zijn deuren niet opent voor half acht ’s avonds! Kijk, een Fransman en een Française, zij gaan ‘dineren.’ Dat is wat anders dan ‘warm eten’ om stipt zes uur! Fransen besteden nou eenmaal meer tijd en aandacht aan hun maaltijden dan wij. Behalve het ontbijt, want dat mag geen naam hebben in Frankrijk en zeker niet wat u dan voorgeschoteld krijgt als zijnde koffie. Ik mag aannemen dat er een koffieboon aan te pas is gekomen, maar echte koffie, nee, dat is wat anders! Veel Nederlanders die uit eten gaan kijken wel uit, om zowel een voorgerecht én een tussengerecht, dan het hoofdgerecht én een nagerecht te bestellen. Soms ook terecht, want de prijzen die je dan betaalt, afgezien van de wijn of andere versnaperingen, liegen er niet om. De gemiddelde Fransman ziet u daarentegen echter volop genieten van een vier of soms wel vijf gangen menu in het restaurantje waar u ook heeft plaatsgenomen. U bekijkt de kaart eens goed en ik hoor u al hardop rekenen! Dús dat wordt: frites, sla en biefstuk en daarmee is de kous voor u af! Die verdomde ‘hypotheekaflossing,’ die komt toch ook weer elke maand nietwaar? Kijk, da’s nou jammer, als u om het ‘Menu du Jour’ vraagt, het menu van de dag, dan krijgt u óók dat vier of vijf gangen menu waar die Fransen zo lekker van zitten te smikkelen en wellicht voor bijna eenzelfde prijs als uw biefstukje met sla. Dát is simpelweg het geheim van de Franse gastronomie! Doe ook niet moeilijk met wijn, de meeste van ons hebben er toch geen ‘sjoege’ van. Bestel met een gerust hart de: ‘Vin du Maison,’ de wijn van het huis. De kans dat u dan een ‘minkukel’ van een wijn krijgt is haast uitgesloten. De gemiddelde Franse restaurateur is wel zó chauvinistisch dat zijn huiswijn een puik wijntje is tegen een zeer betaalbare prijs. Wat zeg ik?: “Het is zijn visitekaartje!” Hij zou bij wijze van spreken 2 sterren van Michelin hebben maar een slechte huiswijn en hij werd dan toch gemeden als de ‘pest!’

Pont de Normandie

Dan wil ik u een paar praktische tips niet onthouden. Betaal aan de tolpoorten op de autowegen nimmer met een creditcard, liever ook niet bij benzinestations langs diezelfde autobanen. Pin liever wat geld extra en betaal de benzine contant. Het voorkomt een hoop narigheid. Er zijn namelijk nogal wat Fransen en ‘immigranten’ die graag een paar honderd euro’s van uw kaart willen stelen en u heeft het amper in de gaten, totdat blijkt dat u niet meer kunt pinnen en dan sta je toch echt te kijken. Dág vakantie! en bewijs het maar eens later wie ’t gedaan heeft!

Wat ook jammer is, is het feit dat veel Nederlanders de Franse autowegen gebruiken om zo snel mogelijk naar de Spaanse zon te rijden. Dat kost een berg aan tolgeld én file-ergernis. Doe er eens twee dagen langer over en rij via de ‘route nationale,’ de lange rechte twee- en driebaanswegen die alle Franse steden ook met elkaar verbinden. U ziet veel en veel meer. De wegen zijn tolvrij en u ziet prachtige stukjes natuur en mooie oude stadjes en steden die u anders node moet missen. Met dat uitgespaarde tolgeld en het voordeel van de goedkopere benzine, wel, daarvoor kunt u lekker overnachten! Eigenlijk is Frankrijk net een beetje Europa in het klein. In het zuidwesten is het zo plat als een Noord-Hollands landschap. In het oosten van Frankrijk, tegen Zwitserland en Italië aan vindt u de Alpen met reuze hoge toppen en ertussenin alle mogelijke soorten van landschappen én kusten. Zonder Parijs is Frankrijk niks en zonder Frankrijk is Parijs niks. Alleen het lijkt niet op elkaar. Eigenlijk zou er over Parijs een apart boek geschreven moeten worden. Maar voor ik daar aan begin! In ieder geval wens ik u ondertussen ondanks mijn bedenkingen tegen die chauvinistische Fransen een: “Bon Voyage” in dit op zich toch best prachtige land.

Silvia Videler.

Oktober 2006

Home