De VVV’s in Nederland
In
Nederland is de plaatselijke VVV zoiets geworden als een instituut. Net als die
andere club: de ANWB. Toeristen, dagjesmensen en andere reizigers ‘vaarden’ er
blind op. Ja, ‘vaarden.’ Dus geen ‘varen’ want dat is de zogenaamde
tegenwoordige tijd. Ik gebruik dus heel doelbewust de
verleden tijd. Want ik ‘vaar’ niet meer blind op deze zichzelf verrijkende
instelling. De enkele goede en oprecht goed bedoelende veelal wat oudere
medewerkers en vooral medewerksters daargelaten. Zij die vanuit een soort van
roeping het prettig te vinden reizigers en toeristen te helpen met raad en
daad. Ach, dat is een uitstervend ras en die kom je zeker bij de VVV’s steeds minder en minder meer tegen.
De
VVV is een ‘keiharde’ business geworden die de
toeristen probeert ‘uit te kleden’ waar ze zelf bij staan. Voor zowat alles en
letterlijk alles moet dik betaald worden. Denk maar niet even gauw per telefoon
een informatie los te kunnen peuteren bij de plaatselijke of welke VVV dan ook.
U betaalt daar dik voor. Tegen een buitensporig hoog tarief laten ze dan nog
veelal een muziekje ten gehore brengen ook, want tja, zij weten ook niet meteen
alles nietwaar? en wat ze niet weten dat zoeken ze wel
op! en de klok of wel de ‘telefoonkassa’ tikt maar door. De folders die u
gratis bij een VVV-vestiging weet te bemachtigen,
zijn in ieder geval minder in aantal dan dat u thuis op een werkdag door de bus
krijgt gedeponeerd krijgt, mits u geen neen-neen-stikker
op de brievenbus heeft geplakt. Voor hoegenaamd elk boekje, elke folder dient u
te betalen. Neen, natuurlijk niet voor die folders die u uitnodigen een en
ander te komen bezichtigen. Dat is gewoon reclame. Maar die VVV ontvangt daar
wel weer een vergoeding voor van de uitbater van de desbetreffende uitspanning
of museum. Kortom bij de VVV is het wachtwoord: ‘betalen.’ Elke reservering die
u er boekt bijvoorbeeld voor een hotelkamer of anderszins
kost u een extra bedrag aan reserveringskosten.
Dat de hotelhouder of pensionhouder diezelfde VVV ook nog eens van wat
‘pecunia’ dient te voorzien voor hun bemiddeling dat laat zich raden en is
vanzelfsprekend nietwaar? ‘Vangen’ aan twee kanten heet dat!
Dat
u die VVV’s al lang meebetaalt door middel van de
belastingen, daar staat u misschien niet zo bij stil. Maar u begrijpt toch wel
dat hun winkel, annex bemiddelingsbureau, annex souvenirshop, annex uitgeverij
enz. enz. niet zonder subsidie kan bestaan? Die jongens hebben het dus zo
moeilijk dat ze zich ook nimmer een bijzondere aanbieding kunnen permitteren of
een opruiming kunnen houden tegen gereduceerde prijzen. Dat zijn allemaal
‘vieze’ woorden in het VVV-jargon. Ook de plaats waar
ze veelal gevestigd zijn kost gelukkig niet al te veel geld. Meestal kunt u ze
vinden in of direct naast een gemeentehuis of iets dergelijks. Tja, want als je
ook nog eens normale, reguliere huur moet gaan betalen dan ‘hou’
je helemaal niks meer over aan je informatiebusiness, niet waar? De VVV’s doen zich graag voor als een dienstverlenende
organisatie, die o zo afhankelijk is van subsidie, gaven en giften. Laat ik u
dit vertellen: “het is big business!” Met u als lijdend (betalend) voorwerp.
Silvia Videler.
September
2006