De definitie van politiek

 

 

Een korte, simpele, maar duidelijke uitleg over de definitie: politiek.

 

 

Een zoon vraagt zijn vader om nou eindelijk eens een juist begrip te krijgen over het veelgebruikte item: DE POLITIEK.

 

De vader dacht eens goed na en met een praktijkvoorbeeld legde hij het alsvolgt uit:

 

“Kijk jongen, ik breng het geld binnen hier in huis:”

“Dat staat voor het KAPITALISME!”

 

“Je moeder echter, beheert het geld en geeft het uit:”

“Zij staat dus voor de REGERING!”

 

“Opa ziet er voornamelijk op toe dat alles hier in huis ordentelijk verloopt:”

“Hij is dus de OVERHEID!”

 

“Ons dienstmeisje, tja, dat kun je noemen de ARBEIDERSKLASSE!”

 

“Opa, je moeder en ik hebben maar één doel voor ogen en dat is jouw welzijn, dus jij bent het VOLK!”

 

“En je kleine baby-broertje, dat is de TOEKOMST!”

 

 

 

 

Na deze uitleg duizelt het de jongeman een beetje en zegt er eens over na te denken. ’s Nachts in bed wordt hij wakker van het geschreeuw van zijn kleine broertje, die heeft gepoept in z’n luier en huilt vreselijk hard. De jongen weet ook niet wat te doen en gaat naar de slaapkamer van zijn ouders. Moeder ligt alleen in bed en is met geen kanon wakker te krijgen. Daarom gaat hij naar de kamer van het dienstmeisje en daar ziet hij zijn vader bij het meisje in bed liggen en die zijn met wel heel vreemde dingen bezig! Tegelijkertijd ontwaart hij opa die ‘onopvallend’ dit tafereeltje gadeslaat, via een raam en heel vreemd uit zijn ogen kijkt. Ze zijn allemaal zo druk bezig dat niemand hem ziet staan en hij besluit maar weer te gaan liggen en te gaan slapen, ondanks alle narigheid.

 

De volgende dag komt vader terug op het gesprek van de vorige dag en vraagt zijn zoon: “Heb je het gisteren nou begrepen wat ik zei over de politiek?” Zoonlief antwoordt: “Ik denk ’t wel. Volgens mij is het dus zo:”

 

“HET KAPITALISME MISBRUIKT DE ARBEIDERSKLASSE!”

“DE OVERHEID KIJKT ALLEEN MAAR TOE EN DE REGERING SLAAPT!”

 

“HET VOLK WORDT VOLKOMEN GENEGEERD EN DE TOEKOMST, WEL, DIE LATEN ZE IN DE STRONT ZAKKEN!”

 

 

Silvia Videler.

 

Oktober 2006

 

Home